Broodnodige hulp - Blog #5

19 september 2017

De bakkerij is open!

Afgelopen zaterdag zijn de machines in de bakkerij - na negen maanden stilstand - weer in gebruik genomen. Het is mooi om te zien dat donaties vanuit Nederland zo’n concreet verschil kunnen maken. Omdat de stroomstekker van de mixer beschadigt is, kneden de vrouwen vandaag het deeg nog met de hand. Van het deeg worden hompen gemaakt, die de vrouwen vervolgens heel handig tot dunne platte deeglappen ‘wapperen’. Al snel ruikt het lekker in het gebouwtje. Om bekendheid te geven aan de opening van de bakkerij is het brood de eerste dag gratis. Vrouwen drommen voor het raam en nemen het brood dankbaar in ontvangst.

Genade

We worden uitgenodigd in de tent van een van de baksters. Haar naam is Delvin, wat zoiets betekent als hart vol liefde. Ze vertelt hoe ze in de bakkerij in aanraking is gekomen met het Evangelie. Haar ogen glimmen als ze vertelt over Jezus, die ze is gaan zien als haar Verlosser. ‘Ik zag iets in de houding van christenen. Ze brengen verzoening, ze komen ons steeds helpen. Het christendom is geen religie, maar het is puur leven. Ze hebben me in de bakkerij verteld over Jezus. Toen kreeg ik te geloven dat Jezus op aarde is gekomen om ook mij te verlossen. De genade van God heeft mij gered. Ik ben hier gebleven om ook anderen over God te vertellen. Mijn moeder, mijn broertje en mijn zusje geloven het ook. Mijn vader niet. Ik wil jullie vragen om voor hem te bidden. Gelukkig is onze relatie met vader goed gebleven, maar ik zou het zo mooi vinden als hij ook in de Bijbel gaat geloven.’ Na het bezoek aan Delvin zijn we vol verwondering. Het is stiller dan anders in de auto. We overdenken wat we gehoord hebben en danken God in stilte.

Dorpjes

We rijden naar vier dorpjes; Batnaya, Baqofa, Talesskef en Alqosh. Onderweg passeren we de loopgraven van IS en de Peshmerga strijders. Hier is hevig gevochten. In Batnaya zien we, zoals bijna overal, de leuzen die IS op de muren heeft gekalkt. ‘Kruisslaven, er is geen plaats voor jullie in dit islamitische land’, schreef een IS-er in het Duits op de kerkmuur. In de kerk liggen puinbrokken. De muren zijn zwartgeblakerd. Een van de weinige bewoners laat de wrakken zien van iets wat ooit zijn auto’s waren. In Talesskef ontmoeten dominee Salar. ‘In onze kerk was veel beschadigd, tegels, muren, beelden. Het kruis was weggehaald, op de lege plaats hing een vlag van IS. Een raket raakte het podium. Gelukkig heb ik hulp gekregen.’ In de kerk wordt hard gewerkt. De hamergeluiden kondigen een nieuwe toekomst aan. De christenen zijn terug. 

In de kerk

Op zondagavond bezoeken we een kerk in Dahok. Ik krijg de gelegenheid om als gastspreker een toespraak te houden. De kerk is grotendeels gevuld met vluchtelingen. Aan de hand van Hebreeën 11 leg ik ze de vraag voor wat de roeping in hun leven is. Ligt hun taak in Irak, of gaan ze alsnog vluchten naar Europa? Christenen vinden het geluk niet hier op aarde, de gelovigen waar Paulus over spreekt verlangen naar een hemels leven! Hier op aarde kan het voor christenen moeilijk zijn, maar in het geloof ligt ook een grote kracht en troost. Aan de hand van voorbeelden vertellen we ze dat God over de hele aarde mensen bekeerd. Tot ons komt de oproep om ook aan de Jezidi’s en andere mensen de naam van Jezus bekend te maken. Ter bemoediging lezen we Psalm 121, de Psalm die mij in tijdens mijn eerste bezoek aan Irak in 2014 raakte, toen ik in de bergen liep. ‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal.’
 

Terug in Qaraqosh

Maandagmorgen neem ik afscheid van dominee Marten. De laatste dagen zal ik verder reizen met Benjamin Jahola. Hij woont in Nederland, maar is een hoogleraar afkomstig uit Irak. We gaan weer naar Qaraqosh, om een trainingscentrum voor vrouwen te openen. Verschillende groepen vrouwen krijgen hulp bij het verwerken van trauma’s, er wordt aan Bijbelstudie gedaan en ze krijgen praktische naailessen. Eerder was dit trainingscentrum vlak bij het vluchtelingenkamp in Ankawa, maar nu er steeds meer vrouwen teruggaan naar hun dorp, is het verplaatst naar Qaraqosh. Vrouwen die eerder hebben deelgenomen aan de training ontvangen vandaag een naaimachine. Daarmee kunnen ze kleding herstellen of zelf maken en verkopen. Een welkome aanvulling op het inkomen!

Sajid

We crossen met de oude Opel van Sajid door het dorp. Hij is een christen, en toont ons trots hoe hij zijn huis aan het opknappen is. Daar heeft hij hulp bij gekregen; zo’n 1.500 euro was nodig om het huis weer bewoonbaar te maken. Momenteel woont hij nog bij zijn zus, binnenkort hoopt hij weer met zijn gezin in zijn eigen huis te kunnen wonen. Als we het gezin bezoeken, worden er tafeltjes bijgeschoven. Bijna overal gebeurt dat. Irakezen zijn enorm gastvrij. Er worden koude bakjes water gebracht en de typische thee ontbreekt zelden. Terwijl we op de lange bank zitten, kijk ik naar de jongelui. Hier zit een nieuwe generatie. Een generatie die zonder hulp nauwelijks een toekomst heeft. Hopelijk komt die hulp niet te laat.
 
Wilt u christenen in Noord-Irak ook steunen? Ga dan nu naar www.isontvlucht.nl