HVC helpt vervolgde Afghaanse christengezinnen

Straatbeeld

Tientallen taxi’s krioelen over de wegen van Kabul. De ooit gele auto’s zijn op last van de Taliban lichtblauw overgespoten. Een man verkoopt watermeloenen vanaf zijn handkar. Een groepje jongens hangt wat rond. Fotograferen is toegestaan, maar foto’s maken van de Taliban, of van vrouwen of kinderen, dat mag niet. De meeste mensen zijn stijlvol gekleed. De Afghanen zijn beleefd en de cultuur is gastvrij. Anders dan in de meeste andere landen in Azië is het in Afghanistan opvallend schoon op straat. De sporen van de decennialange inmenging van het westen zijn nog altijd merkbaar. Overal wappert de nieuwe vlag. De Afghaanse zwart-rood-groene vlag heeft sinds de machtsovername plaatsgemaakt voor een witte banier. Het wit staat symbool voor de zuiverheid van geloof en regering. In zwarte tekst prijkt de sjahada, de islamitische geloofsbelijdenis.

Wetten

In het hele land gelden de extreem strenge islamitische wetten: de sharia. De Taliban geeft daar een eigen, nog strengere, invulling aan. De bevolking heeft de wetten die de Taliban uitvaardigt simpelweg in alles op te volgen. Muziek en andere culturele uitingen zijn verboden. Een enkeling waagt het om stiekem zijn autoradio aan te doen, maar zodra men een checkpoint van de Taliban nadert, wordt de volumeknop op stil gedraaid. De regels van de sharia gaan over elk aspect van het leven. En wie zich niet aan de regels houdt, wordt zwaar gestraft. De zogenaamde fatwa’s, rechtsuitspraken van islamitische juristen, worden zwaar gevreesd. De ideologie en religie van de Taliban worden verspreid via religieuze scholen, de zogenaamde madrassa’s. Voor velen is dit het enige onderwijs dat ze krijgen.

Vrijdag

In de moskee buigen mannen zich voorover om te bidden. Vier wat oudere mannen zitten op een rijtje en kijken toe. Hun slippers zijn uit. De moskee is immers hun heilige grond. Zeker op vrijdag dient iedereen in de moskee te zijn. Moellahs, geestelijke leiders herkenbaar aan de zwarte baarden en witte tulbanden, houden scherp in de gaten of iedereen wel komt naar het vrijdagmiddaggebed. Wie wegblijft, heeft een probleem. Al snel staat de moellah voor de deur om te vragen waarom je niet aanwezig was. En vanaf dat moment word je in de gaten gehouden… totdat je weer netjes de streng islamitische wetten van de sharia opvolgt.

Vrouwen

Het zwaarst getroffen door de islamitische wetgeving zijn de vrouwen en meisjes. Hun rechten zijn drastisch ingeperkt. Hun lichamen moeten buitenshuis helemaal bedekt zijn. In hun vormeloze kledij, de boerka’s, blijft er van hun identiteit niets meer herkenbaar. De bewegingsvrijheid van vrouwen is beperkt door tientallen richtlijnen. Zo mogen ze alleen nog de straat op in bijzijn van een echtgenoot, vader, broer of zoon. In openbare ruimtes als restaurants en parken, worden zij zoveel mogelijk geweerd of moeten ze gescheiden zitten van de mannen. Veel vrouwen zijn hun baan kwijtgeraakt; alleen in de zorgsector mogen vrouwen nog werken. Her en der mogen ze nog de vuile werkjes opknappen. Voor meisjes is het onderwijs beperkt. Na groep zes stopt de school. Op universiteiten zijn ze niet langer welkom. Velen zitten de rest van hun leven thuis opgesloten. Uit angst durven ze zich niet meer buiten te begeven. Zelfs binnen is vrijheid beperkt. Ramen die zicht geven op plaatsen waar vrouwen werken, zoals de keuken, moeten worden dichtgemaakt. Meisjes worden al jong uitgehuwelijkt aan moslimmannen, die vaak meerdere vrouwen hebben. Verkrachting en uitbuiting is hun deel.

Land van God

Gods werk gaat door

Hoeveel christenen er nog in het land zijn, is niet bekend. Volgens de Taliban is er geen enkele christen meer. Hooguit nog een handjevol internationale christenen die in het land verblijven, beweren ze. Toch zijn ze er. Afghanistan líjkt wel van de Taliban, maar het land is van God. Gods werk gaat door. Gelovigen weten vaak van elkaar niet of iemand christen is. Soms ontdekt men pas na jaren dat meerdere leden uit hetzelfde gezin tot geloof gekomen zijn. Elkaar vertellen over hun geloof, durven ze niet. Het gebeurt te regelmatig dat zelfs vrienden of familieleden direct aangifte doen bij de Taliban. Christenen staan er praktisch helemaal alleen voor. Slechts in het diepste geheim komen ze bij elkaar. Want wie als christen ontdekt wordt, draait de gevangenis in. En eenmaal opgepakt, worden zij vaak niet meer teruggezien. Velen zijn door de Taliban gemarteld en vermoord.

Evangelisatie

Praten over de Heere Jezus is levensgevaarlijk in Afghanistan. Toch wordt in het diepste geheim het Evangelie gebracht. Het verlangen om ook andere Afghanen de belangrijkste Boodschap te vertellen, is te groot om te weerstaan. Er zijn moedige evangelisten die op pad gaan en heimelijk Bijbels uitdelen of christelijk onderwijs geven. Stapje voor stapje wordt het vertrouwen van moslims gewonnen en beetje voor beetje laten mensen soms iets los over wie God werkelijk is. Evangelisatie begint met verbinding. In een land waar samenzijn en samen eten diep verankerd zijn in de cultuur, biedt dit kansen. En soms, al duurt het weleens jaren, is er vrucht.

Bied hulp, het kan!

Juist in landen als Afghanistan wil HVC hulp bieden. Daar waar onze broeders en zusters het zwaarst lijden omwille van het geloof, is dit het hardst nodig. Een veldwerker zei: “Het is gevaarlijk, maar het kan wel!” De hulp die HVC biedt is concreet en praktisch. Christenen ontvangen voedsel en warme kleding in de wintermaanden. HVC helpt huisgemeentes met geestelijk voedsel en steunt evangelisatiewerk. Daarnaast wordt in het diepste geheim onderwijs aan meisjes en jonge vrouwen gegeven. 

Lokale christenen willen er zijn voor de meest kwetsbare Afghanen. Velen hebben trauma’s en leven in armoede. Christenen met een moslimachtergrond hebben het extra zwaar. Ze zijn vaak verstoten uit hun familie. Om hen te helpen weer op eigen benen te staan, helpt HVC hen met het opstarten van een mini-onderneming. Dat helpt de gezinnen aan een eigen inkomen. De pasgelovigen krijgen ook geestelijke toerusting en steun.

Bid. Geef. Sta naast hen. Zij hebben u hard nodig!