Dit verhaal komt van de kinderpagina van HVC. Naar de kinderpagina >
De jongen op de foto heet Inderyas, wat wij kennen als de naam Andreas. Hij heet dus hetzelfde als één van de apostelen uit de Bijbel. Inderyas is 11 jaar oud en woont in CWC (Children’s Welfare Center) in Pakistan. Dat is een huis voor jongens, die geen ouders meer hebben, of die één van hun ouders verloren hebben en niet meer thuis kunnen wonen. Er wonen iets meer dan 40 jongens in dit huis. Deze jongens hebben erg moeilijke dingen meegemaakt, voordat ze in het CWC terecht kwamen. Hier kunnen ze wonen dankzij hun Nederlandse sponsoren die hen helpen via Stichting HVC. Het leven van Inderyas is heel anders dan die van veel kinderen in Nederland. Maar er zitten ook heel veel bijzondere en mooie dingen in. Lees maar eens deze stukjes uit zijn dagboek:
Donderdag 24 mei 2018
De vakantie begint. Dat betekent dat ik naar mijn familie mag, om hen te gaan bezoeken. Ik zie er naar uit. Het is wel verdrietig, dat ik mijn vader en moeder niet meer kan zien, want zij zijn allebei al gestorven. Ik mag naar mijn oom en tante, dat zijn de vader en moeder van Adish, die ook in het CWC woont.
Mijn oom en tante zijn erg arm. Mijn oom moet in het veld werken voor een landheer. Hij moet heel erg hard werken en krijgt er niet veel geld voor. Eigenlijk kun je wel zeggen dat hij een slaaf van de landheer is. Toen ik nog thuis bij mijn vader en moeder woonde, moest ik ook meewerken met mijn vader. Als ik daaraan terugdenk, maakt het me verdrietig. Er zijn ook mensen die in steenfabrieken moeten werken, of een ander soort zwaar werk moeten doen.
Het is voor mij een wonder dat ik in het CWC terecht gekomen ben. Anders zou ik nooit uit deze armoede zijn gekomen. Vooral christenen worden in Pakistan als slaaf gebruikt en hun kinderen kunnen niet naar school. Ze leren zelfs niet om te lezen en te schrijven. Ik hoop dat ik door het CWC later dokter kan worden en dat ik zieke en arme mensen kan helpen.
Maandag 17 september 2018
Vandaag zal ik eens vertellen hoe een gewone schooldag eruit ziet. Ik sta om 6.30 uur op. Ik was me vlug en kleed me aan. Daarna is het tijd voor de ochtendbijeenkomst. Samen met de andere jongens lezen we dan uit de Bijbel en zingen we. Het is fijn om dit elke ochtend te doen, want zo begin je de dag goed. Zonder de hulp van de Heere God weet ik niet wat er van mij terecht was gekomen en ik ben dankbaar dat ik in het CWC mag wonen.
Om 7.50 staat het ontbijt klaar. Wat bijzonder, om elke dag eten te hebben. Voordat ik in het CWC kwam, had ik niet elke dag zo’n voedzaam ontbijt. Nu hoef ik gelukkig nooit honger te hebben en dat helpt ook om goed mijn best te doen op school.
Om 8.20 begint de school. De school is erg dichtbij. We hoeven alleen het terrein van het CWC af te lopen. De school waar ik naartoe ga is heel groot. Er zijn verschillende gebouwen voor de jongens en de meisjes. Bij elkaar zitten er bijna 1000 jongens en meisjes op deze school. Naar school gaan is voor mij elke dag hard werken, maar het is tegelijk ook een feest. Eerst kon ik nooit naar school, omdat dat veel te duur was. Sinds ik in het CWC woon, kan ik wel naar school en kan ik ook goed mijn best doen, zodat ik later ook werk kan vinden.
Na het middageten om 14.00 uur, mogen we altijd een poosje uitrusten. Dat is fijn, vooral op de warme dagen. Om 16.15 begint er iets leuks. Dan hebben we vrije tijd. Vaak ga ik met mijn vrienden cricket spelen of voetballen. Dan hebben we zoveel plezier met elkaar en zijn we gelijk in beweging.
Om 17.30 moeten we weer bij elkaar komen. We gaan dan aan tafels zitten en maken ons huiswerk. Als ik iets niet begrijp kan ik dat altijd vragen aan één van de mensen die in het CWC werken. We studeren door tot 20.00 uur.
Daarna begint het avondeten, wat de kok voor ons klaarmaakt. Ik zit graag naast mijn vriend Sallas. We moeten best snel dooreten, want om 20.30 komen we weer bij elkaar om Bijbelstudie te doen en om te zingen en te bidden.
Om 21.00 uur is het weer tijd om te studeren. Soms moet ik even zin maken, maar als ik dan denk aan hoe mijn leven eerst was en hoe het nu is, ga ik weer met frisse moed aan de slag.
Om 22.30 uur is het tijd om te gaan slapen. Op één kamer kunnen wel tien jongens slapen. Best gezellig hoor, met elkaar. In de kamer zijn ook kluisjes, waar je je spullen in kunt bewaren. Als iedereen ligt, is het meestal al snel stil. We hebben ook zo’n drukke dag achter de rug. Maar hard werken is gezond en ik hoop dat alle jongens hier net zo blij en dankbaar zijn als ik."