Kinderverhaal: De schat van Anne

Dit verhaal komt van de kinderpagina van HVC. Naar de kinderpagina >

Anne zit aan haar tafeltje in de klas. Het is heel stil. De juf heeft gevraagd of iedereen van thuis iets mee wilde nemen. Het moest iets zijn, wat voor jou heel belangrijk of heel kostbaar is. Een schat! Anne kijkt om zich heen. Rechts van haar zit Roos. Ze heeft haar cavia meegenomen. Ze houdt heel erg van dieren en haar cavia is echt  heel belangrijk voor haar. Aan de linkerkant zit Sem. Hij heeft zijn spaarvarken voor zich staan. Anne moet er een beetje om grinniken. Maar ja, misschien zit dat spaarvarken wel helemaal vol en dan is het best een kostbaar ding.

Voorin zit Thijs. Hij is dol op computers en heeft een iPad bij zich. Ja, het is wel logisch, dat hij dat uitgekozen heeft om mee te nemen, denkt Anne. Hij praat bijna alleen maar over dingen die een schermpje hebben. Anne kijkt omlaag. Op haar tafeltje ligt een zilveren ketting met twee hartjes eraan. Ze heeft het twee jaar geleden gekregen van Emma, haar beste vriendin. Emma ging verhuizen en daarom kreeg Anne deze ketting van haar.

Anne schrikt op. De juf begint te praten. “Jullie zullen wel heel benieuwd zijn, waarom jullie een kostbare schat mee naar school moesten nemen.” De kinderen knikken. “Ik heb een opdracht voor jullie”, zegt juf. “Jullie mogen je kostbare schat ruilen met je buurman of buurvrouw.” Sommige kinderen doen dat gelijk, maar de meeste kinderen kijken verbaasd. “Maar juf”, vraagt Ilse, “mag Esther mijn schat dan houden?” De juf knikt en kijkt glimlachend de klas rond. Een paar kinderen doen wat juf heeft gezegd, maar er zijn ook kinderen die het niet willen. Ze houden hun schat heel stevig vast, alsof ze willen zeggen: ‘Dit is van mij en ik geef het aan niemand anders’.

De juf merkt wel dat de meeste kinderen het erg moeilijk vinden. “Luister goed”, zegt ze. “Iedereen mag de schat weer teruggeven aan het kind, waar het van was. Ik zal jullie alles uitleggen.” De juf gaat op de hoek van haar bureau zitten en vraagt: “Wie vond het erg makkelijk, om zijn kostbare schat aan iemand anders te geven?” Er gaat geen één vinger de lucht in. “Dat begrijp ik heel goed”, zegt ze, “maar is het goed om iets van jezelf aan een ander te geven?” De kinderen knikken. “We weten dus dat het goed is, maar toch is het niet zo heel makkelijk. Misschien zou je nog wel iets kostbaars aan je beste vriend of vriendin willen geven, maar zou je ook iets kunnen geven aan die jongen of dat meisje, dat soms heel naar tegen je doet?”

Juf staat op en pakt de Bijbel. Ze bladert er even in en zegt dan: “In de Bijbel staat ook iets over delen. De Heere Jezus heeft het verteld. Hij zei dat er mensen zijn, die honger hebben. Hij wil dat wij hen eten geven. Er zijn ook mensen die dorst hebben. Hij wil dat wij hen drinken geven. Er zijn mensen die geen kleding hebben om aan te trekken. Hij wil dat wij hen kleding geven. Er zijn zieke mensen en mensen die gevangen zijn en de Heere Jezus wil dat wij hen opzoeken.” Anne kent dat stuk uit de Bijbel wel. De Heere Jezus zegt er zelfs bij dat als je iemand helpt die honger heeft, of het koud heeft, of ziek is, dat je dat dan voor Hem doet. “Weet iemand een woord, wat je voor al deze dingen kan gebruiken? Als je iemand opzoekt die ziek is, of als je iemand te eten geeft, die honger heeft, wat doe je dan?” vraagt ze. Anne steekt haar vinger op. “Liefde”, zegt ze. Juf geeft Ilse ook een beurt. “Dienen”, zegt ze. “Jullie hebben allebei gelijk”, zegt de juf. “Die liefde hebben we niet van onszelf. Maar we mogen de liefde van God ontvangen en daarvan weer uitdelen. Niet in onze kracht, maar door Zijn kracht”.

Als Anne ’s middags naar huis loopt, voelt ze even aan het kettinkje om haar nek. Ze is heel blij, dat ze het teruggekregen heeft. Maar juf heeft haar wel aan het denken gezet. Thuis vraagt ze aan mama of ze naar buurvrouw Els mag. “Wat wil je daar dan gaan doen?”, vraagt mama. “Ze is toch ziek, ik wil vragen of ik iets voor haar kan doen.” Mama glimlacht en even later belt Anna bij de buurvrouw aan.