Shafqat en Shagufta: God bracht ons weer samen, in vrijheid
< Terug naar deel 1 van dit verhaal
Gevangen
Shafqat wordt niet lang daarna naar de mannengevangenis in Faisalabad afgevoerd. Shagufta wordt naar de Multan vrouwengevangenis gestuurd, waar Asia Bibi ook jaren vastgezeten heeft. Wat er met hun kinderen gebeurt weten ze niet.
Shagufta: “Het was vreselijk, ik was nog nooit zonder mijn kinderen geweest. Ik kon alleen maar aan hen en aan mijn man denken! Ik bad tot God of Hij wilde zorgen dat niemand anders dit ooit hoefde mee te maken. Heel de nacht kon ik niet slapen. De hele nacht was ik in gebed, omdat anders mijn gedachten alle kanten opvlogen.”
Shagufta wordt in isolatie geplaatst. Ze mag met geen van de gevangen praten en is helemaal alleen. Een heel zware maatregel, die helaas nodig is om haar veiligheid te waarborgen. In Pakistan geloven moslims dat als je iemand doodt die Mohammed beledigd heeft, je gegarandeerd in het paradijs komt. De medegevangenen worden daarom op afstand gehouden. De bewaking spreekt Shagufta wel. “Zij probeerden steeds opnieuw of ik me al wilde bekeren tot islam. Dan zou ik de gevangenis uit mogen en overal vanaf zijn.” Maar Shagufta blijft trouw aan God.
Wanhoop
Dan volgen er vier vreselijke jaren. Shafqat en Shagufta blijven - gescheiden van elkaar - in God geloven. Maar soms slaat de twijfel toe.
De verlamming van Shafqat zorgt ervoor dat het leven in de gevangenis extra zwaar is. Hij krijgt nauwelijks medische zorg, elk verband en elke pijnstiller moet hij zelf op één of andere manier zien te betalen. Omdat hij gearresteerd is vanwege blasfemie wil de gevangenisarts niet naar hem omkijken. En de isolatie van Shagufta maakt haar tijd in de gevangenis ook extra zwaar. Ze heeft niemand om mee te praten en mist haar gezin. Dit maakt haar depressief. Ze krijgt ook allerlei andere klachten die niet onderzocht worden.
Ik wilde mijn kinderen zó graag een knuffel geven, maar ik kon alleen één vinger door het gaas steken."
- Shagufta
Al die jaren wordt geen officiële bekentenis opgenomen. Ook hun eerste advocaat werkt helemaal niet mee. Elke keer dat ze voor de rechter moeten komen, zwijgt hij. En ondertussen hangt de doodstraf hen boven het hoofd.
Ook met de kinderen gaat het niet goed. Ze worden opgevangen in een tehuis dat net zo corrupt blijkt als het politiebureau. Naar school mogen ze niet en een bezoekje aan de gevangenis lukt maar ongeveer één keer per jaar. Gescheiden door gaas zijn ze dan even samen met hun moeder. Of met hun vader. Met tranen in haar ogen vertelt Shagufta: “Ik wilde mijn kinderen zó graag een knuffel geven, maar ik kon alleen één vinger door het gaas steken. Ze konden we elkaar tenminste even aanraken.”
Geloof
Na vier donkere jaren lukt het familieleden van Shagufta om wat meer grip te krijgen op de situatie. Er wordt een betere plek gevonden voor de kinderen, waar ze wel naar school mogen. Advocaat Saif-ul-Malook, de bekende advocaat die eerder Asia Bibi vrijpleitte, neemt ook deze zaak op zich. HVC betaalt, samen met enkele andere organisaties, voor de advocaat- en proceskosten en neemt de financiële ondersteuning van de kinderen op zich. Mede dankzij de internationale aandacht voor de zaak, kunnen zij ook af en toe zorgen voor extra medische hulp voor Shafqat.
Shagufta: “God werkt soms door mensen heen. Hij bracht mensen in ons leven die ons weer hoop gaven! Ik kreeg een Bijbel in het Urdu, daar las ik in. Op een avond kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik was gebroken, gespannen en had last van verschillende ziekten en kwalen. Toen zag ik in een droom het kruis van Jezus. Vanaf dat moment had ik weer de kracht om door te gaan.” Het gaat haar bewakers opvallen dat het gedrag en karakter van Shagufta anders is omdat ze christen is. De bewakers komen steeds vaker naar haar toe om hun verhaal te vertellen en om bemoedigd te worden.